این بود زندگی؟؟؟
میزی برای کار
کاری برای تخت
تختی برای خواب
خوابی برای جان
جانی برای مرگ
مرگی برای یاد
یادی برای سنگ
این بود زندگی؟؟؟
|
حـــــــــــیاط خــلوتـــــــــــــــــ
هــمه چـی از هــمه جـا
کودک پیرعشق را به مدرسه بردند تا کتک بزنند.
تنها دوست عشق در مدرسه ، درس هندسه بود. از شيميی فقط زاج سبز به يادش ماند و از فيزيک هرگز هيچ نفهميد. عشق را به دانشگاه بردند تا کافر شود. وقتی دکتر شد مادرش مرده بود. به جای گريه کردن منطق خواند ... نتيجه از صغری ها و کبری ها درد بی دليلی شد در دل عشق. ميل به برگشتن داشت. از هر کوچه ای که می رفت به خانه ی مادريش نرسيد. وقتی فيلسوف شد به سوی هر گلی که رفت آن گل پژمرد. عشق خدا را می خواست. واز هر طرف که می رفت به صورت خود بر می خورد. عشق را در برابر آيينه بردند تا خود را به ياد آورد. در آيينه ، کودک پيری می گريست. استاد حسين پناهی
حسین پناهی۱۷ مرداد روزی هستش که مرحوم حسیم پناهی رو در دل خاک نهادن
ولی غافل از اینکه اون اوج گرفت به سمت خدااااااااااااااا! این پست به مناسبت این روز هستش! بخونید حتما:یک خاطره بسیار قشنگ از ایشون براتون میزارم که آقای اکبر عبدی بازگو کردند!
«یک روز سر سریال بودیم. هوا هم خیلی سرد بود. حسین از ماشین پیاده شد بدون کاپشن. گفتم: حسین این جوری اومدی از خانه بیرون؟ نگفتی سرما می‌خوری؟! گفت: کاپشن قشنگی بود نه؟ گفتم: آره. گفت: من هم خیلی دوستش داشتم ولی سرراه یکی را دیدم که اون هم دوستش داشت و هم احتیاجش داشت. اما من فقط دوستش داشتم!»
سرگذشت کسی که هیچ کس نبود
حرمت نگه دار دلم مرحوم حسین پناهی
چشم من و انجیردیوونه کیه؟ عاقل کیه؟ جوونور کامل کیه؟ واسطه نیار به عزتت خمارم حوصله هیـــچ کسی رو ندارم کفر نمیــــگم سوال دارم یک تریلی محال دارم تازه داره حالیم می شه چیکارم میچرخم و میچرخونم سیـــارم تازه دیدم حرف حسابـــت منم طلای نـــــــابت منم تازه دیدم که دل دارم بستمش راه دیدم نرفته بود رفـــــتمش جوانه نشکفته را رســــتمش ویروس که بود حالیش نبود هستمش جواب زنده بودنم مـــرگ نبود! جون شما بـــود؟ مردن من مردن یک بـــرگ نبود! تو رو به خدا بـــود؟ اون همه افسانه و افسون ولــــــش؟!! این دل پر خون ولـــــــش؟!! دلهره گم کردن گدار مارون ولــــــش؟! تماشای پرنده ها بالای کارون ولــــــش؟! خیابونا,سوت زدنا,شپ شپ بارون ولـــــش؟! دیوونه کیه؟ عاقل کیه؟ جوونور کامل کیــــــــه؟ گفتی بیا زندگی خیلی زیباست ! دویدم چشم فرستادی برام تا ببینم که دیـــــــدم پرسیدم این آتش بازی تو آسمون معنــــــاش چیه ؟ کنار این جوی روون نعنــــــاش چیه؟ این همه راز این همه رمز این همه سر و اسرار معمـــــاست؟ آوردی حیرونم کنی که چی بشه ؟ نــه والله! مات و پریشونم کنی که چی بشه ؟ نــه بالله پریشونت نبــــودم ؟ من حیرونت نبــــودم؟! تازه داشتم می فهمیدم که فهم من چقدر کمـــه! اتم تو دنیای خودش حریـــــــــف صد تا رستمه! گفتی ببند چشماتو وقت رفتنه! انجیر میخواد دنیا بیاد آهن و فسفرش کمـــه! چشمای من آهن انجیر شـــدن! حلقه ای از حلقه زنجیر شـدن! عمو زنجیر باف زنجیرتو بنازم چشم من و انجیر تو بنـــــازم! دیوونه کیه؟ عاقل کیه؟ جوونور کـــــامل کیـــــــه؟ مرحوم حسین پناهی
وصیت نامه
قبر مرا نیم متر کمتر عمیق کنید تا پنجاه سانت به خدا نزدیکتر باشم. بعد از مرگم، انگشت‌های مرا به رایگان در اختیار اداره انگشت‌نگاری قرار دهید. به پزشک قانونی بگویید روح مرا کالبدشکافی کند، من به آن مشکوکم! ورثه حق دارند با طلبکاران من کتک کاری کنند. عبور هرگونه کابل برق، تلفن، لوله آب یا گاز از داخل گور اینجانب کیدا ممنوع است. بر قبر من پنجره بگذارید تا هنگام دلتنگی، گورستان را تماشا کنم. کارت شناسایی مرا لای کفنم بگذارید، شاید آنجا هم نیاز باشد! مواظب باشید به تابوت من آگهی تبلیغاتی نچسبانند. روی تابوت و کفن من بنویسید: این عاقبت کسی است که زگهواره تا گور دانش بجست. دوست ندارم مردم قبرم را لگدمال کنند. در چمنزار خاکم کنید! کسانی که زیر تابوت مرا می‌گیرند، باید هم قد باشند. شماره تلفن گورستان و شماره قبر مرا به طلبکاران ندهید. گواهینامه رانندگیم را به یک آدم مستحق بدهید، ثواب دارد. در مجلس ختم من گاز اشک‌آور پخش کنید تا همه به گریه بیفتند. از اینکه نمی‌توانم در مجلس ختم خودم حضوریابم قبلا پوزش مي طلبم.
مرحوم حسین پناهی
حقیقت...اما حقیقت دیدنی نیست.هرچند که همچون قورباغه کور زبان را دام عبور پشه ای گردانیم.
جوابی نیست. دلیلی نیست و هیچ چیز نیست. هیچ چیز. این قَدَر هیچ که گاه به وقتِ بی تابی ، ناشکرانه غُر می زنیم. ما ماهی های ازون برون محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیم. از ملکوتِ چراهای کودکانه به قعر ظلمانی بایدهای بزرگسالی تبعیدمان کرده اید، بی آنکه بدانیم چرا؟ هیچ.اصلا هیچ. به ناچار اگر شب باشد می خوابی برای بیدار شدن واگر روز باشد می دوی برای خوابیدن، با همان حیرت غریزی که جوهره ی چشم و نگاه همیشگی ماست. حیرتی که در کودکی،در روزهای دورِ کودکی در جوار لپهای نمکین داشتیم. وحالا آن را با صورت استخوانی مزه از دست داده در لفافه ی کلمات می پیچانیم. کلماتی که نتیجه ای جز گیج کردن دیگران که خود نیز گیج کننده ی گروهی دیگرند، سودی و سعادتی در بر نخواهند داشت. کلماتی که جمله می شوند،وجمله هایی که آوا، و آواهایی غم انگیزتر از ناله های معصومانه ی فیل پیری که پس از طی یک عر طبیعی،حالا در حال مردن است. آوا. اما نه از جنس چهچهه ی قناری و سوت جیرجیرک و هوف باد و ضرباهنگ فوق موسیقیایی نوکِ دارکوب و درخت. گاه در بزرگترین وپررفت و آمدترین خیابان شهر، درمقابل سوال دوست،آشنا یا غریبه ای آرزو می کردم کاش در همان لحظه در جیبم پینه دوزی می داشتم تا با یکدیگر به ترکیب قرمز و سیاهش نگاه کنیم. و من خود یکبار در تنهایی،حدود بیست دقیقه به یک دانه خرما نگاه کردم. فقط نگاه کردم. دوست خوب من،ما ظاهراً بخش کوچکی از یک سوال بزرگیم. آری کوچک. ما در میان کوچک ها بزرگتریم ولی به هر حال سوالیم. . . . آیا روزی کسی یافت خواهد شد که بدون توسّل به استناد باران و نور و چشم کبوتر و بوی کُندُر، چشم در چشم ما بایستد. وبه سادگی سلام خواهرزاده کوچکمان،ستاره ی دنباله دار رنج مارا به مدار منظومه ی تازه وشادابی ببرد. کسی تلخ تر از الکل؟ واسیدی تر از مخدّرات؟ نمی دانم.... تو هم نیز نخواهی دانست.... و همان بهتر که ندانیم.... مرحوم حسین پناهی
اعتراف
 زندگی چیست؟!پس این ها همه اسمش زندگی است...
|
تبادل لینک هوشمند
 |
